بسـم المعـطّر الحـبیب

آدم وقتی مدتی کربلا باشد، دیگر نمی تواند کربلا نباشد.
شاید از همین رو، قدما به مسافر کربلا تا ابد «کربلایی» می گفتند.

«أَلَمْ نَشْرَحْ لَکَ صَدْرَکَ»

پس می شود
دلتنگ نبود! 

نوشته بود:

اینکه آدم توی خوف و رجاست خوب است و بد؛
خوب است چون «باید باشد».
بد است چون «باید» باشد.