بسـم المعـطّر الحـبیب

«یَوْمَئِذٍ تُحَدِّثُ أَخْبَارَهَا

بِأَنَّ رَبَّکَ أوْحَىٰ لَهَا»

یک روز به من هم اجازه‌‌ ی روایت بده خداجان!

«وَ واعَدْنا مُوسى ثَلاثینَ لَیْلَةً وَ أَتْمَمْناها بِعَشْر..»

وعده هم وعده های خدا. 

خودش دلش نمی‌آید تمامشان کند.

از بعد از کربلا، زهرا هرشب خواب حرم را می‌بیند، من خوابِ خوابیدن در موکب‌ها را.
زهرا می‌گوید هنوز حس می‌کند سفر خواب بوده‌. 

من هنوز خوابم.

«مادو هم یک‌بار از بالای گنجه‌ای که دوست داشت ازش بالا بکشد سرید و پایین افتاد.. اصلا همه بچه‌ها می‌افتند. این‌که چیزی نیست. افتادن قسمتی از فرایند کارآموزی زندگی‌‌ست... فاجعه از موقعی شروع می‌شود که بچه ها دیگر نمی‌افتند!»

👈 خزه: هربر لوپوریه

«کاش آن‌قدر خزان سخت بگیرد بر من

  تا فراموش کنم برگ و بری داشته‌ام»

شاید ته ته ته داستان فقط همین باشد که:

فقط چند موج خرج برمی‌دارد، تا از ذهن من کاملا پاک شوی‌.

من ماهی کوچولوی بی‌حافظه ای هستم.

نمی‌توانم باور کنم مادر(س) به جز چادرش چیزی برای من به ارث نگذاشته باشد.

نمی‌توانم.

آدمیزاد از دیدن معجزه لذت می برد،

من از دیدن تو!

قبل‌ترها که کوچک بودیم، برق که می‌رفت، بزرگ‌ترها می‌گفتند همین‌جا بنشین، جایی نرو می‌خوری زمین.

همین‌جا نشسته‌ام ‌توی این تاریکی.

حواستان به من هم باشد.

«ألم نجعل الارض مهادا؟»

و آورده اند که

کل ارض کربلاء.

فقیر یعنی من در فراق تو.

«فکیف أصبر علی فراقک؟»

«هَٰذَا تَأْوِیلُ رُؤْیَایَ مِن قَبْل»

قبلا دیده بودمش،

ولی ادامه اش را یادم نمی‌آید پدر..

آرام‌تر بخوان؛

لحظات نماز جزء عمر آدمی به حساب نمی‌آید.

می‌گفت:

مردم مصر چهارده سال درگیر چیزی بودند که یوسف را عزیز کند.

«قد جعل الله لکل شیء قدرا»

به یقین خدا برای هر چیزی، اندازه ای قرار داده.

حتی فاصله!

مقصر تو نیستی،

مقصر تغییر فصل است

وقتی نتوانی شب ها را زیر آسمان بخوابی، کم کم آسمان فراموشت می شود..

توی تلویزیون یک مستند نشان می داد در مورد شیرهای دریایی. 

خودم را خسته می کنم،

درست وقتی چشم هایم دیگر بسته می شوند، به دنبال کلمه ای می گردم که زبان مشترک من و تو بشود، نمی شود.

ذهنم داغ می کند.

با زبان سکوت با تو حرف می زنم.

+ گاهی هم با زبان اشک..

«والله یقبض و یبسط و الیه ترجعون»

ای من به فدای قبض و بسطت!